امروزه مدیران شهرهای تاریخی به حفظ، احیاء، باز زنده سازی، بهره برداری و معرفی اماکن تاریخی که غالباً دربافت های فرسوده واقع هستند، توجه ویژه ای دارند. هدف آن ها از این اقدام تقویت باورهای ملی و مذهبی و ارتقاء فرهنگی شهروندان است تا در کنار آن منبع درآمدی ارزشمند برای شهر و ساکنان آن فراهم آید. در این بین بیشترین توجه به بدنه های شهری بوده و احیاء آنها یکی از اصلی ترین برنامه های مدیران به شمار می آید. منطقه 12 زادگاه روستای تهران در منابع قرون 6 و 7 هجری مرکز شکل گیری شهر تهران بوده؛ شش محله قدیمی تهران بعنوان عودلاجان، سنگلج، چاله میدان، دولت، بازار و ارگ در منطقه 12 با ویژگی های معماری و شهری خود هنوز گذشته را در خود به نمایش می گذارند. بافت و محورهای تاریخی و فرهنگی ذی قیمتی مانند گذر امامزاده یحیی، گذر پامنار، گذر میرزا محمود مدیر، ناصر خسرو، میدان توپخانه و … که تعداد آنها بسیار مورد را در بر می گیرد یکی از عناصر اصلی بافت تاریخی و صحنه بسیاری از رخدادهای تاریخ ساز و پیوند دهنده فضاهای فرهنگی و تاریخی آن است که هویت اجتماعی و فرهنگی شهر را در طول تاریخ به نمایش می گذارد. با توجه به اهمیت بافت های تاریخی در عصر حاضر از لحاظ گردشگری در پژوهش حاضر، به بررسی تعاریف و مفاهیم بافت های فرسوده، باز زنده سازی بافت های فرسوده و … پرداخته شده و در ادامه به ارائه دیدگاه صاحبنظران پیرامون بهسازی فضاهای تاریخی احتمام ورزیده شده است در بخش های بعد به ترتیب توصیف منطقه 12 مدنظر بوده و به بررسی و ارزیابی ابعاد مختلف اعم از اقتصادی، اجتماعی و کالبدی باز زنده سازی بافت های فرسوده در توسعه گردشگری در محدوده مورد مطالعه پرداخته شده است و در انتها با ترسیم ماتریس سوات تحلیل یافته های تحقیق انجام شده است و فرایند نتیجه گیری در این پژوهش در راستای ایجاد محورهای پیاده گردشگری، حفاظت از بافت های کهن شهری متمرکز شده است.